Tekst: Jeroen Flamman

Regie: Katoo Vanhoutteghem

Plaats: Belcrumhuis

Datum: 1 juni 2024

Recensie: Kees van Meel

“Ben een gevoelsmens pur sang” begint een van de speelsters haar introductie van zichzelf. Een overbodige aankondiging lijkt het, dat is het echter niet. Haar hele handelen en spreken is ingebed in dit kader. Elk personage stelt zichzelf voor, activeert daarmee een verwachtingspatroon wat het hele stuk blijft, al probeert een enkeling eraan te ontsnappen voor even. “Een vrouw ruikt pas lekker, als ze nergens naar ruikt”, debiteert een speler die Plutarchus aanhaalt. 

Zo komen er allerlei quasi wijsheden aan bod, die de ene keer wel en andere keren niet tot flarden van een gesprek leiden. Op de muziek lijken de karakters samen ritmisch op te lopen in dezelfde passen, maar binnen de kortste keren lopen ze hun eigen weg en ritmiek. De parallel met de halve gesprekken, meer flarden ervan, is het hetzelfde, volgen hetzelfde stramien. Nergens wordt er een dialoog aangegaan, het zijn mededelingen op zich, soms reagerend op een ander, maar nooit meer dan dat. Toch zijn deze halve gesprekken in zekere zin te volgen, omdat de haakjes ervan toch weer worden opgepakt voor een korte periode en daardoor is er ook voldoende herkenning in deze flarden. 

De uitgespeelde voorstelling van de karakters van de personages geeft een extra “stevigheid” aan deze voorstelling. Een treffende zin is wat dat betreft: “Spiegels maken blinde vlekken zichtbaar.” Het lijkt een waarheid als een koe in dit stuk van KROV, maar in feite is het tegendeel waar. Eigenlijk weet je na het spel nog evenveel, of zelfs minder dan bij het begin. 

Het uitlokken van de drijfveren van alle personages leidt nergens toe, opent deuren op een kier, maar laten die weer even snel weer dichtvallen. Regisseur Katoo Vanhoutteghem heeft die sfeer goed getroffen in haar enscenering en spelopvatting. Stiltes vallen af en toe, stiltes die niet onaangenaam zijn, maar juist spanning opwekkend. 

Zoals iemand die watervrees heeft vlak voor een mogelijke sprong even stil blijft staan bij de daad. De badmutsen als beschermers tegen de ultieme sprong gaan op, maar die sprong komt niet. Dus worden ze weer afgezet. De watervrees blijft bestaan. De cocon waarin iedereen zich veilig voelde, sluit zich weer.  

De feedback van Ad van den Kieboom tijdens de uitreiking is hier te lezen.

Tekst: Eugène Ionesco 

Regie: Marieke Reijnen

Nieuwe Veste 

Datum: 10 november 2024

Recensie: Ad van den Kieboom

Bewerking en regie: Sam de Man

Plaats: Wolfslaar Kinderboerderij

Datum: juni 2024

Recensie: Ad van den Kieboom

Jullie weten altijd mooi gebruik te maken van de buitenlocatie en vaak valt jullie oog niet op de meest voor de hand liggende tekst. Het publiek wordt steeds verrast. 

In Adelheid wordt spel gespeeld binnen het spel. Dat levert hele mooie situaties op  waarin je je als speler fijn kunt vastbijten. 

Het betekent wel dat je het contrast tussen de twee werkelijkheden scherp moet houden en gaandeweg de ontwikkeling van het conflict de spanning moet opvoeren. Op dat aspect viel nog veel te winnen.

dat er een duidelijke regievisie aan het beeldende spel ten grondslag lag. Het begin was sterk. 

De ‘uitdaging’ is dan hoe je de spanning vasthoudt. Dat vraagt veel van spelers en publiek en dat is niet over de hele linie gelukt.

Tekst: Alan Ayckbourn

Regie: Merja de Jong 

Plaats: Podium Bloos

Datum: april 2024

Recensie: Kees van Meel

De kennismaking met familie en vrienden van familie Bunder verloopt als volgt: iedereen loopt als kip zonder kop iets te doen of niets te doen om er een gezellige kerstsfeer van te maken. Direct is duidelijk dat het feest in vorige jaren grotendeels een flop was door de eigenaardige toespelingen van de diverse personages. 

Daar wordt vanaf het begin aan gerefereerd, zodat je als toeschouwer op een goede manier bevooroordeeld bent, en terecht. Alle klunzigheden en onnozele twisten komen ruimschoots aan bod. In die zin geeft Prettige feestdagen precies dat wat het belooft: veel gekrakeel en amoureuze verwikkelingen die door drank nog eens scherp worden aangezet. 

Het tweede deel was een stuk beter, omdat de frustraties, het gekift en de onnozele scenes beter uitgespeeld werden. Alsof het eerste deel een soort aanloop was om er een geheel van te maken, een sfeerbepalend begin om de toeschouwer warm te maken.  De ridicule stukjes met de poppenkast, de overdreven adoraties en idem dito onderuit schoffelende acties ten opzichte van elkaar bevittende partners, droegen het stuk genoeg om tot het einde toe best boeiend te blijven. 

Overdrijven is een van de kenmerken van dit stuk en de titel Prettige feestdagen komt neer op een gepersifleerd “wat hebben wij het samen weer gezellig met de Kerst”. Regisseur Merja de Jong heeft via de spelers de karaktereigenschappen op scherp kunnen stellen, vooral door vinnige scènes af te wisselen met wat meer gezapige. Maar dat laatste duurde nooit lang, er was altijd wel iemand die een andere toon zette door gedrag of woordkeus.  En zo word je als publiek meegenomen in een setting van aangedikte probleempjes, verwijten en opschietende romances die weer even snel uitdoven als dat ze begonnen zijn. Enkele beelden blijven iets meer hangen, zoals bijvoorbeeld het bekijken van een film op tv die elk jaar met luidruchtig commentaar wordt bekeken, de dellerige vrouwelijke zatlap op de schoot van een onverwachte gast. 

En het mag wel eens gezegd worden: Achterom weet elk jaar weer een grote groep spelers in het spel te betrekken, en niet alleen de “beste” spelers een rol te geven. Op zich is dat al een grote prestatie, evenals het feit dat dit stuk veel wendingen en situaties kent in twee uur speeltijd. 

De feedback van Ad van den Kieboom tijdens de uitreiking is hier te lezen.